Ja, wij hebben de eerste maand overleefd. Deze vier weken zijn voor ons voorbij gevlogen. Ook al hebben wij veel moeten wachten voor het krijgen van toestemming van het ministerie van gezondheid. Ondertussen zijn wij hier helemaal ingeburgerd in de cultuur. Wij zijn gewend aan het dierenorkest dat wij horen in de avond, zo lopen de kalkoenen, geiten, ezels en koeien los door de wijk inclusief onze achtertuin en lopen de salamanders soms door je kamer. Als er maar geen salamander stiekem in onze tas kruipt als wij naar huis gaan.

En eindelijk afgelopen woensdag was de dag dat wij toestemming hebben gekregen voor ons onderzoek. Wat een feest! Er was weinig hoop meer en wij hadden al onze noodplannen (plan B en plan C) opgezet. Maar deze waren dus allemaal niet meer nodig! Wij zijn nu op zoek naar een database met de meeste ouderen van het eiland. Jammer genoeg, zijn ook alle databases van de ministeries niet digitaal en moeten met de hand geteld worden. Zo onpraktisch! Wij denken dat ze volgend jaar maar Informatica studenten moeten sturen om alles op dit eiland digitaal te maken, in plaats van Verpleegkunde studenten.

Vrijdag, zaterdag en zondag zijn dan de eerste mensen geïnterviewd om even proef te draaien (pilot study). Vrijdag hebben wij mensen benaderd over de telefoon om te vragen of diegene mee wil doen aan ons onderzoek. Wij leken wel twee medewerkers van een callcentre. De meeste nummers waren ook al buiten gebruik. Toch hebben wij een paar mensen kunnen benaderen en kunnen overhalen om ze thuis te bezoeken voor een interview. Nu komt deel 2 van onpraktische dingen: in Nevis wordt niet gewerkt met straatnamen en nummers, maar met wijknamen. Probeer ze dan maar eens te vinden. Over de telefoon krijgen wij een vage omschrijving en dan gaan wij maar op pad. Door de wijk heen waarin grote huizen afgewisseld worden door krotten, spookhuizen en poppenhuisjes. Gelukkig helpt de hele wijk mee met onze speurtocht en worden wij aan alle kanten geholpen. Ook al worden we soms van het kastje naar de muur gestuurd. Wij lijken wel van Wie is de Mol, op zoek naar mensen. Alle mensen zijn gevonden voor onze proefinterviews, nu de andere 152 nog haha. Hier zullen andere mensen ons mee helpen, die in contact staan met de ouderen.

Door in de wijken te lopen leer je veel mensen kennen en zie je de gekste dingen. Zo hebben meerdere mensen een aapje als huisdier. Een aap sprong bij ons op de fiets en jaaa, daar zijn foto’s van! Jammer genoeg niet van Claudia, want de aap had het gelijk op haar oorbellen gemunt. Ik denk dat hij daar op getraind is haha.

De afgelopen dagen zijn wij dus eindelijk bezig geweest met ons onderzoek. Vandaag moeten wij hier even van bij komen op het strand om de aankomende week er weer hard tegen aan te kunnen (op zoek naar die andere 152 ouderen). Nu wij veel bezig zullen zijn met ons onderzoek, zullen wij niet elke week meer een blog schrijven. Natuurlijk volgen er nog wel blogs!

Groetjes,

Elody en Claudia